Hoelang hebben wij 40-plussers als kind niet genoten van Star Trek, en dan bedoel ik de oorspronkelijke tv-serie? De start was in 1966. Jaren later in de 70-er jaren zaten we nog aan de buis gekluisterd als de bekende soepele tune klonk en mijn hart al sneller ging kloppen. Verliefd, smoorverliefd was ik. Die mysterieuze blik, de smetteloos rechte pony en de puntoortjes, de opgetrokken wenkbrauw. In het geheim was Mister Spock mijn idool, en dan bedoel ik de Spock vertolkt door Leonard Nimoy. Een zachtaardig, emotieloos mysterie, maar áls hij ooit geweld gebruikte vond ik dat goed. Hij mocht dat, geweld gebruiken, juist omdat hij dat normaal gesproken nooit deed; de heerlijke spanning die wordt opgeroepen als je weet dat iemand een verborgen kracht bezit. Zijn nogal strakke computerachtige spreekstijl maakte het personnage in mijn ogen perfect. Zijn conclusie was regelmatig: "Pure logic". Hij wikte, woog en ging elke uitdaging aan. Af en toe gluurde iets menselijks om de hoek, wat het gevoel in mijn buik nog erger maakte. Mijn dromerige kinderhart bonsde.
Nieuwsgierig naar hoe hij er tegenwoordig uitziet sloeg ik aan het googelen en kwam erachter dat Leonard Nimoy ook had gezongen, getuige YouTube. En dat scheen direct een ander licht op mijn buitenaardse idool. Ruw verstoorde "The ballad of Bilbo Baggins" mijn droom. De eens zo typische sexy pony zag er ineens potsierlijk uit. De uitgesproken vrolijke clip stond in schril contrast met de loyale, bijna celibataire aard van de door mij verafgode Vulcano.
