Wat wij van hem leerden had niets met geweld te maken.
Nergens
heb ik meer geleerd zachtheid en respect voor anderen te krijgen en delen dan in de
dojo bij ome Siem, onze sensei. Hier werd ik de afgelopen week onverwacht aan
herinnerd door een zg. tv-deskundige die de plank volledig missloeg door vechtsport agressief te noemen en niet de juiste manier om gepeste kinderen meer zelfvertrouwen te geven.
Jaren na onze landing in 1972 op Schiphol werd ik als tiener gegrepen door de serie
Kung Fu. Ik viel als een blok voor de mysterieuze sfeer die eromheen hing. De
altijd stille wateren, diepe gronden boeiden me eindeloos. Met hun stoere
eenvoud en intrigerende rituelen werd voor mij een nieuwe wereld geopend. David
Carradine zwierf door woestijnen, steden, bergen en werd telkens opnieuw
gedwongen zichzelf te redden uit de handen van de slechteriken.
Voorafgaand aan zo'n gevecht zag je
flashbacks, herinneringen aan lessen door zwijgzame, soms blinde monniken die van
hem een ook zwijgzame maar rusteloos rondtrekkende monnik hadden gemaakt. Er
werd weinig gesproken en als een van de monniken iets zei waren de weinige
woorden in mijn ogen prachtige wijsheden die me diep ontroerden. Hoe meer
woorden des te ingewikkelder zal de filosofie wel zijn geweest, in zekere zin
waar. De verfilming van de gevechten was zodanig gedaan dat je het wel mooi
moest vinden, een kunst, martial art. Er werd eigenlijk niet
gevochten maar verdedigd, het liefst ontweken.
En dat
gold ook in de dojo bij sensei Van den Nieuwendijk. Wat we van hem leerden had niets met geweld te maken. Zoals zoveel andere jonge budoka's voelde ook ik aanvankelijk een zekere stoere agressie. Deze
agressie werd fijntjes boven water gehaald en aan de kaak gesteld. En in de
vechtsport heb ik geleerd onzekerheid en agressie om te buigen en juist zo zelfvertrouwen op te bouwen en me eigen te maken. Natuurlijk leken de dromerige
Kung Fu avonturen in de verste verte niet op ome Siems karaterealiteit maar de
overeenkomst was duidelijk: geen geweld en geen agressie! Het was zelfs zo dat
degene die de sport buiten de sportschool ge(mis)bruikte de kans liep de
toegang tot de school ontzegd te worden.
Het
staat een ieder vrij zelf te interpreteren maar in alle oprechtheid ben ik het
oneens met de stikker 'agressie' die zo gemakkelijk wordt geplakt op het
voorhoofd van de vechtsport. Dit is pertinent kortzichtig en vooral onwaar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten