Hanika

De fichten top van de body is door de jaren heen donkergeel verkleurd, eigenlijk mooier geworden.

Soms duurt het weken, maanden, maar telkens weer word je als door een magneet terug gelokt door het nylon, haar warme, zachte, ietwat nasale klank. Als jij dat wil kan ze brullen, spinnen, snikken.

Intussen heb je de Hanika weer in de hoek gezet. De fichten top van de body is door de jaren heen donkergeel verkleurd, eigenlijk mooier geworden. Zoals de jaren mensen kleuren, littekens geven en een karakter kneden. Op de Hanika deed je lang geleden de voorbereiding voor toelating tot het conservatorium. Het kwetsbare hout overleefde de gevaarlijke reis als illegale verstekeling in een grote vrachtwagen uit het toenmalige Oost-Duitsland. Getalenteerde studenten van Wim Pfister werden zonder tegenspraak voorzien van een Hanika. Het conservatorium, dat wilde je helemaal niet. Wat had het conservatorium te maken met liedjes schrijven? Je schreef liedjes, niet meer niet minder. De zachtheid van het nylon in combinatie met een krachtige klankkast bood veel mogelijkheden maar meestal koos je ervoor om er zachtjes op te tokkelen. Je had liever niet dat er meegeluisterd werd. Gitaarspelen legt je ziel bloot, zingen is nog intiemer. Hoe vaak toch heb je opgetreden door de jaren heen, je ziel blootgegeven? Op een podium lijkt het minder erg, vooral als het publiek luistert en meeleeft. Fijn publiek mag met je delen.

Optreden met de Hanika was echter eenmalig en wel op een rampzalige voorspeelmiddag van de muziekschool op een zonnige zondagmiddag. Blije, soms nog net in luiers ingepakte zusjes en broertjes van de andere zenuwachtige deelnemers sprongen en gilden onbevangen rond op de holle, houten vloer. Het was vrijwel onmogelijk je zachte, akoestische instrument goed hoorbaar te maken. In de loop van de tijd dienden zich mogelijkheden aan om versterkt te spelen. Akoestisch, elektrisch, analoog, digitaal, je hebt het allemaal geprobeerd, aangeschaft en soms weer weggedaan. Van klein naar groot, steeds groter en dan in een terugverlangen weer naar klein en subtiel. Een wetmatigheid lijkt het, getuige de vele unplugged versies en sessies van soms als luidruchtig bekend staande artiesten.

De Hanika staat daar steeds weer geduldig in de hoek en wacht trouw tot haar zachte nylon je muzikale hart mag vullen met nieuwe ideeën. Misschien zullen ze ooit voor een fijn publiek ten gehore worden gebracht want intiem zijn met een fijn publiek is het mooiste dat je ooit is gegeven.

http://www.hanika.de/