Negen jaren zijn voorbij

Ik moest je aanraken om overtuigd te worden van mijn grootste angst, jouw dood.

Eigenlijk hecht ik weinig waarde aan data in die zin dat ik leuke of niet leuke gebeurtenissen niet koppel aan de datum waarop ze zijn gebeurd. Toch heb je vandaag, 18 juli 2012 al meerdere keren mijn dag doorkruist. Misschien speelt er zich op onbewust niveau veel meer af dan ik kan of wil weten. Vandaag is je sterfdag realiseerde ik me met een schok toen ik voor de zoveelste keer iets uit mijn handen liet vallen.

Wij met onze Surinaamse achtergrond hadden altijd al wat meer van die quasi bijgelovigheden. Ik zeg expres quasi omdat jij de laatste zou zijn die daar iets van moest hebben. Maar zo overtuigd Christelijk als je in hart en ziel was, prikte je net zo makkelijk zachtjes in mijn arm met de naald die je zojuist gebruikt had om een knoop aan te zetten en zei: "Ie no dede k'ba" - je bent nog niet dood. Knopen aanzetten als de persoon de kleding nog aan had deed men alleen bij overledenen maar in alle drukte van het eenouder huishouden moest het soms dan toch even snel, maar wel met de nog-in-leven-zijn verklaring. Er waren meer inheemse feitjes en weetjes die je ons vertelde en namen we zo nog wat gevoel over van onze oorsprong, ondanks je missie ons, jouw kinderen, zo volledig mogelijk te laten integreren en ons hier in Nederland opnieuw te laten wortelen.

Verdriet en ontzetting had ik nooit groter en scherper gevoeld dan toen ik je 's middags terug zag op het ziekenhuisbed. Je sliep leek het maar dat was natuurlijk niet zo. Ik moest je aanraken om overtuigd te worden van mijn grootste angst, jouw dood. 's Morgens op weg naar de operatiekamer had ik nog het dekentje over je heen getrokken toen je halfverdoofd mijn hand pakte en zei dat je het koud had. Nu negen jaar later dringt je sterfdag zich aan me op in allerlei vormen. Ik mis je, na al die jaren mis ik je, meer dan de voorgaande jaren lijkt het. Elk rouwproces heeft een eigen gang. Het is niet te vangen of te beredeneren. Zoveel had ik je nog willen vragen en vertellen maar het was genoeg geweest vond het leven.

Nu koester ik dankbare herinneringen aan onze slappelach sessies in de keuken. Herinneringen aan als we samen stil jouw thee dronken. Alleen het theelichtje brandde. Buiten een schemerige namiddag. Jij in je schommelstoel genietend van je rozentuin.